PIERWSZY- mówi o tym, że czerwony oznacza boskość = królewska purpura, niebieski natomiast człowieczeństwo = coś ulotnego. Ojciec Henri J.M. Nouwen w swojej krótkiej książeczce „Ujrzeć piękno Pana. Modląc się z ikonami” (polecam!) taką właśnie symbolikę przypisuje tym kolorom. Wytłumaczyć można to tak: odwieczny Jezus jest Bogiem (główna szata jest czerwona), został jednak przyobleczony w człowieczeństwo (zarzucony niebieski płaszcz). Maryja, będąc tylko człowiekiem (błękitna suknia), została obdarzona Boską Łaską Ducha Świętego przy Zwiastowaniu (czerwony maforion zawsze z trzema złotymi gwiazdami symbolizującymi Jej dziewictwo).

     To wyjaśnienie takiej symboliki kolorów jest bardzo logiczne, jednak  rzadko wspominane. Zdecydowanie częściej stosowany jest drugi sposób (takie „tłumaczenie” kolorów podaje Elżbieta Smykowska w „Małym słowniku – ikona”), który po prostu zamienia przypisane wyżej znaczenie kolorom, czyli: czerwony oznacza człowieczeństwo - krew, a niebieski - boskość  ( kolor ten we wszystkich religiach oznacza uduchowienie, coś natchnionego, pochodzącego z innego świata).
Posługując się tym wyjaśnieniem Maryja na ikonie Świętej Rodziny jest ziemską kobietą, która posiada godność królewską, ponieważ zrodziła Boga. Jest więc Theotokos – Matką Boga.

      Każda ikona jest najpierw wykreślana – trzon jej szkicu stanowią logicznie układające się linie, okręgi tworzące oddziaływujące na siebie układy. Posługiwanie się złotą (lub w wypadku ikonopisania – świętą) geometrią jest próbą ukazania idealnego świata za pomocą idealnych figur i ich zestawień. W wizerunku Świętej Rodziny oczywiście każda postać została osobno tak wykreślona, ale ponieważ rodzina jest komunią, jest wspólnotą, jednością więc i jako jeden organ ma wspólne, łączące ją znamiona, wyrażające się między innymi w geometryzacji ikony.

     Po pierwsze, gdy oddalimy od siebie tą ikonę postacie tworzą ciemniejszy trójkąt na jasnym tle. A trójkąt jest przecież symbolem Boskiej Opatrzności (znane nam bardzo dobrze tzw. OKO)– Boskiego Czuwania. Bóg więc scala i wszechogarnia rodzinę. Ojciec Nouwen pisze o Bogu jako o boskim ikonografie naszego Zbawienia. Przypomnijmy sobie, że postać ARCHITEKTA ŚWIATA obecna była już w starożytnej filozofii (np. u Demokryta i Platona). Potem Bóg z cyrklem i kulą pojawia się między innymi na miniaturach francuskich. Najbardziej znana z nich pochodzi z 1250 roku! Bóg konstruuje na niej okrągły wszechświat z OKRĄGŁYMI gwiazdami i planetami – pamiętajmy, że jest to rozkwit średniowiecza, w którym istnieje przekonanie, że Ziemia jest płaska!     
Ten sam motyw trójkąta widoczny jest na wszystkich ikonach Matki Bożej z Dzieciątkiem.      
      Drugi „geometryczny motyw” łączący Św. Rodzinę to łuk. Po potopie Bóg obdarowuje ludzi tęczą na znak przymierza- Rdz 9,13 – stąd też jego znaczenie. Środek idealnego okręgu znajduje się w momencie zetknięcia głów Maryi i Józefa. Łuk ich łączący utworzy się z prawego fragmentu aureoli Józefa i lewego fragmentu aureoli Maryi. Bóg jest w nich w postaci wielkiej Miłości. Bóg jest między nimi – także i osobowo, bo trzymają przecież na rękach Syna Bożego.